τοῦ Δρ. Ἀνδρέα Χατζηχαμπῆ

Στή σημερινή κατάσταση τῆς ἁρπαγῆς ἀπό τή φύση, οἱ ἄνθρωποι καταστρέφουν τή φύση ἀλλά καί οἱ ἴδιοι ὁδηγοῦνται στήν αὐτοκαταστροφή. Ὁ ἄνθρωπος περικυκλωμένος ἀπό τά τεχνητά - ἀνθρωπογενῆ ἔργα, κτίσματα καί πράγματα, πού δέν ἀναβλύζουν τόν Δημιουργικόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀσφυκτιᾶ, χάνει τήν ψυχική του γαλήνη, ἀγριεύει. Δέν αἰσθάνεται μέ αὐτά καμιά ἑνοποιό δύναμη, καμιά σχέση. Ἀντίθετα εὑρισκόμενος μέσα στή φύση, αἰσθάνεται τή συνεκτική δύναμη πού τόν συνδέει μέ τόν θαυμαστό κόσμο τῆς Δημιουργίας. Μία συνεκτική δύναμη πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν Δημιουργικόν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Μέσα στή φύση βιώνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ μέγιστη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Δημιουργία. Πόσοι ἅγιοι καί ὅσιοι γέροντες δέν εἶχαν μία ἀγαπητική σχέση μέ τή φύση; Ἡ σχέση αὐτή εἶναι ἕνα ὑπόδειγμα γιά τήν ὀρθή καί ὀρθόδοξη προσέγγιση τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί τῆς ὅλης Δημιουργίας. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε «Νά μήν κάθεσαι μέσα, νά φεύγεις ἔξω στή φύση». Ἐπίσης, ἔλεγε ὅτι «τά ζῶα ἔχουν διαίσθηση καί καταλαβαίνουν, ἄν τά ἀγαπᾶς, ἄν τά πονᾶς. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐπανέρχεται στήν κατάσταση πρό τῆς πτώσεως, τά ζῶα τόν πλησιάζουν ξανά χωρίς φόβο». Ὁ Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης ἔλεγε: «Νά χαίρεσθε ὅσα μᾶς περιβάλλουν. Ὅλα μᾶς διδάσκουν καί μᾶς ὁδηγοῦν στόν Θεό. Ὅλα γύρω μας εἶναι σταλαγματιές τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καί τά ἔμψυχα καί τά ἄψυχα καί τά φυτά καί τά ζῶα καί τά πουλιά καί τά βουνά καί ἡ θάλασσα καί τό ἡλιοβασίλεμα καί ὁ ἔναστρος οὐρανός. Εἶναι οἱ μικρές ἀγάπες, μέσα ἀπ’ τίς ὁποῖες φθάνομε στή μεγάλη Ἀγάπη, τόν Χριστό. Τά λουλούδια, γιά παράδειγμα, ἔχουν τή χάρη τους, μᾶς διδάσκουν μέ τό ἄρωμά τους, μέ τό μεγαλεῖο τους. Μᾶς μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Σκορποῦν τό ἄρωμά τους, τήν ὀμορφιά τους σέ ἁμαρτωλούς καί δικαίους. Τό λουλουδάκι αὐτό μέ τό ἄρωμά του δοξάζει τόν Κύριο». Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι «τά παιδιά καί τά λουλούδια θά μᾶς σώσουν». Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης μαζί μέ τίς διάφορες διακονίες εἶχε στίς τσέπες του σπόρους ἀπό κουκουνάρια τῶν πεύκων καί τούς ἔσπερνε σέ ὅλη τήν περιοχή, ἐνῶ ἔκανε καί προσευχή νά διαφυλάσσεται τό δάσος. Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρής ἔλεγε «Ὅποιος φυτεύει δέντρο, φυτεύει ἐλπίδα, εἰρήνη, ἀγάπη καί ἔχει τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ». Καί πόσοι ἄλλοι ἅγιοι γέροντες δέν βίωσαν μίαν πέραν ἀπό τούς φυσικούς νόμους σχέση μέ τή φύση, ὅπως ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ μέ τήν ἀρκούδα, ὁ Ἅγιος Παΐσιος μέ τά ἄγρια πουλιά καί ὁ Γέροντας Θεοφύλακτος τῆς σκήτης τοῦ Ἁγίου Βασιλείου μέ τήν παραδείσια σχέση τους μέ τό φυσικό περιβάλλον. Γιά τόν Γέροντα Θεοφύλακτο διηγοῦνται τό ἑξῆς ἐντυπωσιακό περιστατικό. Κάποτε ἦρθε ἔξω ἀπό τό καλυβάκι του ἕνα πληγωμένο ζαρκάδι μέ σπασμένο τό πόδι. Ἐκεῖνος τό πλησίασε καί τοῦ μίλησε συμπονετικά σάν σέ ἄνθρωπο: «Κάθισε νά σοῦ δέσω τό σπασμένο ποδαράκι σου, γιά νά γίνεις καλά!». Τό ζαρκάδι ἔκανε ὑπακοή. Μετά τό χάιδεψε εὐσπλαχνικά καί τοῦ εἶπε: Πήγαινε τώρα, καλό μου, στήν εὐχή τῆς Παναγίας καί νά ἔρθεις μετά ἀπό 30-40 μέρες νά σοῦ τό λύσω. Πράγματι, τό ζαρκάδι ἦρθε ξανά στό καλύβι τοῦ γέροντος! Τοῦ ἔλυσε τόν ὀρθοπεδικό ἐπίδεσμο. Εἶχε τελείως θεραπευτεῖ!

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Βιοηθική του περιβάλλοντος», Ἔκδοση Κυπριακοῦ Κέντρου Περιβαλλοντικῆς Ἔρευνας καί Ἐκπαίδευσης Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, 2006).

Twitter