(Ἰω. ε΄, 1-15)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Ερμηνεία

Παρατηρώντας τα Ευαγγελικά αναγνώσματα βλέπουμε πως τα περισσότερα και μάλιστα τα μεγάλα θαύματα τα έκανε ο Χριστός κατά τις μεγάλες ημέρες των Ιουδαίων. Το ίδιο συνέβαινε και με τη διδασκαλία Του. Την εκφωνούσε συνήθως στις μεγάλες γιορτές, που συνέρρεε πολύς κόσμος. Στις γιορτές του Πάσχα, της Σκηνοπηγίας, της Πεντηκοστής κ.λπ. στα Ιεροσόλυμα που ήταν η μητρόπολη των Ιουδαίων, μαζευόταν πολύς κόσμος. Όπως επίσης συναθροιζόντουσαν και πολλοί άρρωστοι που είχαν την ελπίδα τους, ότι μπορεί ο Θεός να τους κάνει καλά. Η επιθυμία των ασθενών να γίνουν καλά, δεν ήταν τόσο μεγάλη, όσο ήταν μεγάλη η θέληση του Χριστού να τους κάνει καλά.
Paralutou1Η παρουσία του Χριστού υπήρξε ευεργετική σ’ όλους
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει πως «ὅπου ἂν φανῇ ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καὶ ἡ σωτηρία», δηλαδή όπου θα φανεί ο Χριστός, εκεί είναι και η σωτηρία. Μπήκε μέσα στο σπίτι του Ζακχαίου κι ο αρχιτελώνης μετανόησε. Εισήλθε στο τελωνείο του Ματθαίου και αμέσως μετατρέπει τον άνδρα και τον κάνει Ευαγγελιστή. Θάπτεται ανάμεσα στους νεκρούς και εγείρονται οι νεκροί. Κατεβαίνει στον Άδη και ζωοποιούνται οι κάτοικοί του. Χαρίζει το φως στους τυφλούς, την ακοή στους κωφούς και περιέρχεται τις κολυμβήθρες, όπως τη Βηθεσδά, και θεραπεύει τον Παράλυτο. Εάν εμβαθύνουμε περισσότερο, θα λέγαμε πως ο Χριστός γίνεται άρτος στους πεινώντες, ύδωρ που κρύβει μέσα του τη ζωή, στους διψώντες, ανάσταση στους νεκρούς, ιατρός στους νοσούντες, η απολύτρωση των αμαρτωλών.
Όλα αυτά τα πραγματοποιεί για τη σωτηρία των ανθρώπων. «Ἐμὸν βρώμα ἐστὶν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰω. 4, 34), θα τονίσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ας πούμε και μια έκφραση που τη χρησιμοποιεί ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος. Όλοι θα έχουμε ακούσει τη λέξη αλήτης. Αλήτης στην κυριολεξία σημαίνει ο περιπλανώμενος, ο πλάνης, ο ανέστιος. Αργότερα στα νεότερα χρόνια πήρε την έννοια του κακού ανθρώπου. Ο Ιωσήφ θα πει πως ο Χριστός είναι ο «δι’ ἐμὲ ἀλήτης γεγόνως», δηλαδή αυτός που περιπλανήθηκε απ’ εδώ κι απ’ εκεί και έκανε τα πάντα για να σώσει τον άνθρωπο.
Ο Χριστός έδινε περισσότερα απ' ό,τι του ζητούσαν
Πράγματι ο Χριστός έδινε πιο πολλά απ’ εκείνα που ζητούσαν οι άνθρωποι. Π.χ. ο σημερινός παραλυτικός βλέποντας τον Ιησού από πάνω του ίσως σκέφθηκε και ήλπιζε περισσότερο πως το πιο πιθανό ήταν να τον βοηθούσε ο Κύριος να πέσει μέσα στο νερό κατά τον αγιασμό των υδάτων, όταν θα ταραζόντουσαν τα νερά. Πιθανώς στο πρόσωπο του Χριστού να έβλεπε κάποιον από τους συγγενείς του, που τον είχαν λησμονήσει. Ο παράλυτος ήθελε ένα και ο Κύριος του έδωσε δέκα. Τον έκανε καλά, τόσο καλά, ώστε αυτός που τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσε να κουνηθεί, τώρα να σηκώνει το κρεβάτι του και να φεύγει μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων. Έχουμε κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Ο κάθε άρρωστος, κατά τον άγιο Κύριλλο, έστω κι αν τον είχαν εγκαταλείψει οι πάντες, «ἔσχεν βοηθόν• Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ».
Η Εκκλησία συνεχίζει το έργο του Χριστού
Ο Ιησούς είναι η πηγή της ζωής που δεν σταματά ποτέ. Ο ιερός Χρυσόστομος φέρνει το παράδειγμα της κολυμβήθρας. Μέσα στην κολυμβήθρα της Εκκλησίας όχι ένας και δύο, αλλ’ ολόκληρη η Οικουμένη κι αν μπει, θα ελευθερωθεί από τις αρρώστιες της αμαρτίας. Όχι μια φορά το χρόνο, αλλά κάθε μέρα θεραπεύει τους ασθενείς από τις ψυχικές αρρώστιες. Η χάρη του Θεού δεν δαπανάται ποτέ. Η Εκκλησία είναι ο κοινός τρόπος καθάρσεως των ανθρώπων. Με τη μετάνοια, την εξομολόγηση και με τη θεία Ευχαριστία καθαριζόμαστε από τα πολυπληθή και πολυειδή πάθη μας. Οφείλουμε να δώσουμε τη διάθεσή μας και τον εαυτό μας στον Χριστό που ψάχνει ευκαιρίες να μας θεραπεύσει. Στον καθένα μας ακούγεται η ερώτηση του Σωτήρος• «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ἰω. 5, 6). Στο φιλάργυρο, στον εγωιστή, στον ενεργούμενο από το πονηρό πάθος του θυμού ή της πορνείας ή της μνησικακίας απευθύνεται το ερώτημα του Χριστού. Βεβαίως οφείλουμε να ανταποκριθούμε ολοκάρδια στην πρόσκλησή Του και να μην εξοικειωθούμε με μια χρονίζουσα κατάσταση αθλιότητος και αμαρτίας. Να αποκολληθούμε από τα πράγματα εκείνα που μας κρατούν παράλυτους πνευματικά. Να αφήσουμε τον Θεό να ενεργήσει ανεμπόδιστα, γιατί η αμαρτωλή θέλησή μας παρεμποδίζει τη χάρη Του.
Αγαπητοί αδελφοί, η σωτηρία μας ας είναι η πολυχρόνια επιθυμία μας, ώστε να καταξιώσουμε την ύπαρξή μας και να βρούμε την όντως ζωή του Χριστού. Αμήν.

Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ὁ ἐπιούσιος Ἄρτος